Dimna IL – Meir enn eit idrettslag

Parallelt med å få på plass alle formalitetar, var det viktig å kome i gong med det sportslege. Leif, som var mest opptatt med det administrative, tok også på seg ei barnetrimgruppe som vart kalla “Småtrening”. Dette var ei leikbasert gruppe for barn i småskulen.

Frå før fanst det ei dametrimgruppe i bygda, som vart invitert til å bli med i klubben. Dei var omlag femten damer som møttest kvar onsdag til ein halvtimes trim. Dametrimgruppa vart ein særs viktig ressurs for klubben, og stilte på alt frå kaffekoking, svelesteiking, organisering og elles der det måtte vere behov.

Eit viktig punkt i etableringa av idrettslaget, var logo og identitet. Det var fleire runder på kva for fargar dei skulle velje, med blått på Høddvoll og raudt på Hareid som næraste naboar. I trenarrekkene var ein tilflytta østlending, nærare bestemt frå Ås ved namn Olav Hansen. Han vart ein viktig faktor for fargevalet – nettopp grønt. Ingen klubbar i krinsen hadde grøne drakter, og det låg eit genuint ønske om å skilje seg ut frå dei andre.

Frå starten av var dei som skipa Dimna IL opptatt av å tilby variert aktivitet som femna om flest mogleg, og å skape stort engasjement i bygda. Likevel, så kan vi lese i årsmeldinga frå 1976 at friidretten står for den klart største aktiviteten i Dimna IL. På denne tida var det stort sett friidrettskrinsen sin radius som utgjorde den geografiske konkurranseflata, og utøvarane henta heim medaljar i alle valørar. Mot slutten av 1970-talet hadde medlemstalet auka til rundt 170, og det var stigande aktivitet både på mosjons- og friidrettssida.

På jentesida fekk Dimna IL gode stafettlag som vann mange konkurransar både på 1970- og 1980-talet. Det var ikkje spesialisering på denne tida, alle dreiv med alt, og same utøvar kunne både konkurrere på 60-meter og 800-meter.

Fem år etter skipinga av Dimna IL, var klubben fortsatt i stor vekst og hadde etablert eit godt trenarfundament, god rekruttering og stødig leiing. Det skorta derimot på tilfredsstillande treningstilhøve, då den 60 kvadratmeter store kjellaren på gamle Dimna skule ikkje lenger stetta behova. Tidvis frustrasjon knytt til treningstilhøva går igjen som ein raud tråd gjennom fleire år i klubben si historie, men sette likevel ikkje ein stoppar for den sportslege utviklinga.

Inn på 1980-talet fortsette utviklinga i same retning som den var på veg i utgangen av det førre tiåret. Medlemsmassen låg i 1982 på 216 medlemmar, som er fleire enn innbyggartalet i same tidsperiode.

Det å reise utanfor krinsen for å konkurrere var ikkje like vanleg på denne tida, og ein tur over fjorden til Ålesund og Aksla var som eksotisk å rekne. Terje Våge fortel at dei gjerne gjekk bytrappene opp til Aksla stadion før konkurransen, noko som kanskje ikkje var den ideelle oppladinga til det føreståande. Aksla kunne by på fast dekke, noko som var spanande for Dimna-utøvarane som til dagleg hadde meir provisoriske treningsforhold.

Resultatmessig kan ein lese i årsmeldingane at klubben tek fleire og fleire medaljar for kvart år som går. I 1981 hadde Dimna IL også med ein utøvar i junior NM for hopp der Jan Ove Ertesvåg vart nummer fire, og i tillegg fortsette jentene å gjere det særs sterkt i stafett.

Årsmeldingane frå nittitalet vitnar om ein klubb som er godt etablert på friidrettsskartet i krinsen, men like viktig har blitt ein berebjelke i bygda Dimna. Vi kan lese i frå 1990 at medlemstalet bikka 230. Det var høgt aktivitetsnivå i klubben også på nittitalet, både sportsleg og sosialt. Dugnadar, romjulsmarsj, julemesser, medlemsfestar, loddsal og “Dimnadag” er berre nokre døme på tiltak som bidrog både til auka inntekter og begeistring.

Utover på nittitalet dukka det opp ein utøvar i Dimna-trøye som viste at klubben hadde god kompetanse på å få fram talentfulle idrettsutøvarar. Han heitte André Sævik, og var ikkje eingong dimning, men ein fotballspelar frå Sundgotmarka. I 1995-sesongen vann Sævik alt han deltok i og avslutta sesongen med å ta gull i lengde og på 100-meter i Ungdomsmesterskapet. Med dette vart André historisk, som Dimna IL sin første noregsmeister.

Ein gjengangar i årsmeldingane utover 90-talet er at friidrettsgruppa manglar trenarar. Det er sportsleg aktivitet kvar dag i vekedagane, og etter kvart mykje reising i helgar. Frå midten av nittitalet blir det etablert eit formelt treningssamarbeid med friidrettsgruppa i Hødd og også Hareid IL.

Dimnaleikane vart i mange år arrangert på grusbana på Høddvoll. Gjennom heile nittitalet vart Dimnaleikane derimot arrangert på Bergsøy stadion, då dei hadde betre fasilitetar enn ein kunne tilby lokalt. I 1999 sto endeleg friidrettsanlegget på Høddvoll stadion klart med nytt dekke til løpebana. Dette gjorde det mogleg for Dimna IL å endeleg arrangere dei tradisjonsrike Dimnaleikane i eigen kommune igjen, sjølv om anlegget ikkje hadde full konkurransekapasitet på løpssida.

Byrjinga av millenniet var ei tid der Dimna IL opplevde ein del veksesmerter. Etter år med gode sportslege prestasjonar knytt til enkeltutøvarar, vart det utfordrande for klubben å halde både det idrettslege og det administrative nivået oppe. Klubben gjorde i dei komande åra ein viktig jobb med å få inn fleire tillitsvalde, og mobiliserte krefter til å igjen arrangere Dimnadag i 2004, etter nokre års pause. 2004 markerte også året der Dimna IL feira 30 år som klubb.

Rundt 2005 hadde aktiviteten i Dimna IL over tid hatt ein voldsom vekst, og både det sportslege og administrative arbeidet vart ei tung bør for få ressurspersonar. Auka ressursar på trenarsida hadde positive ringverknadar for rekrutteringa –  fleire ville bli med på det som skulle bli starten på ei eventyrleg tid for Dimna IL.

2006 var også året då friidretten i Hødd vart lagt ned, med den ringverknaden at Dimna fekk fleire aktive, og også fleire sårt trengte ressurspersonar inn i klubben. For nokre sat det langt inne å byte frå blå til grøn trøye, men med grunnlag i det gode samarbeidet klubbane hadde hatt over tid, vart det for dei aller fleste ikkje ein vanskeleg overgong.

Renate Grimstad var ein utøvar som utmerka seg i denne perioden, og spesielt i høve ungdomsmeisterskapen i 2008 sperra mange opp augene då ho tok gull i høgde med gips på arma. Marthe Mjøen Berg (no Mjøen Vattøy) starta si friidrettsreise i Hødd då ho var 11 år gamal. Marthe si hovudgrein var som hekkeløpar. Ho og Renate Grimstad vart ein hekkeduo som heldt saman i eit heilt tiår, både som trenings- og konkurransemakkarar.

I 2010 arrangerte Møre og Romsdal Friidrettskrets UM i samarbeid med IL Molde og Dimna IL. Sjølve meisterskapen fann stad i Molde, men Dimna IL vart sterkt representert med blant anna Arve Hatløy som stemneleiar, og Arve Hatløy og Olav Hansen i hovudkomitéen. Dimna fekk ansvar for gjennomføring av løpsøvingar, seeding og oppsett av startlister, og stilte i tillegg med speaker. Arrangementet hausta mykje ros og vart særs vellukka. I tillegg til å vere medarrangør, reiste klubben også heim med heile sju medaljar frå UM på “heimebane”, noko som var ny rekord for Dimna IL.

Årsmeldingane frå 2010 og i åra som følgde, fortel om god vekst både sportsleg og økonomisk. Dimna har for alvor markert seg på kartet, og ein opplever å få inn fleire aktive frå alle krinsane i kommunen.

I 2011 deltok Dimna IL med fleire utøvarar på UM, og også i senior-NM. Som klubb klatra dei på resultatlistene, og tok til saman ti medaljar i UM i Fredrikstad dette året. 15 år gamle Karsten Warholm begynte for alvor å sette spor etter seg, og reiste heim med gull i lengde, tresteg, høgde og 100 meter hekk, i tillegg til ein sølvmedalje på 100 meter flatt. I 2013 vart han verdsmeister i 8-kamp for U18 i ein alder av 17 år.

Det var ikkje berre på det sportslege Dimna IL opplevde medvind, men også på andre viktige område fekk klubben vind i segla. Hausten 2011 vart dei nye planane for Ulsteinhallen godkjent, og ein kunne byrje å sjå føre seg treningstilhøve på eit heilt nytt nivå.

Etter nokre år utan trimnemnd, vart det av styret på nytt utnemnd ei trimgruppe i 2021. Gruppa hadde eit todelt føremål: Eit ynskje om å ivareta tilknytninga til Dimna og grendahuset, samt å bygge opp att trimaktiviteten både for store og for små, som i nokre år hadde vore låg. Fleire av dei som engasjerer seg i dag, har tidlegare tatt del i mange av dei ulike trimtiltaka i klubben då dei var yngre.

Eitt viktig tiltak som verkeleg har fått sitt rotfeste er Karstenløpet. I høve “Smak av Ulstein”, ein festival for heile familien med innslag av kultur, idrett, show og andre aktivitetar, har Karstenløpet blitt eit midtpunkt i Ulsteinvik sentrum. Hundrevis av barn frå dei minste og oppover, deltek i eit uformelt løp der alle får premie og stemninga er på topp.

Det er ingen tvil om at Karsten har inspirert mange unge til å drive med friidrett, og Karsten-løpet har kome for å bli. Seinast i 2024 var det rekordstor oppslutning.

Karsten fortel at klubben Dimna og alt det den står for har betydd mykje for han. Dimna IL er ein del av Karsten sin identitet, og han visste frå første stund at han ikkje kom til å skifte klubb om han flytta. Han kjennerframleis at det er i Dimna han har sin fanskare, og dei har mykje av æra for alt han har opplevd på idrettsbana. Ein byttar ikkje ut slikt utan vidare.

Dei beste minna frå barne- og ungdomsåra i klubben dreg han fram som den enkle treningskvardagen der kompisar møttes på trening, tulla og tøysa, samtidig som det låg ein seriøsitet i botnen.

Dimna stadion bestod i byrjinga av ein gruslagd parkeringsplass i ein skrå bakke. Ei dertil eigna stripe på Notanesvegen vart nytta til 60-meter, og Dimnøya sitt kuperte terreng tilrettela perfekt for intervalltrening. For innandørsaktivitet og på vinterstida nytta dei skulekjellaren på gamle Dimna skule som blei bygd i 1916.

I 1986 vart det gamle skulebygget rive, og erstatta med bygget som står der i dag, som då romma både skule og grendahus. Den nye skulen hadde eigen gymsal, som vart ei naturleg oppgradering av innandørsfasilitetane til Dimna IL.

I 1990 vart ei ny løpebane i Dimna tatt i bruk, og det blir framheva som eit viktig løft for friidretten. Med Kjell Eikrem og Leidulf Garshol i spissen vart det tillaga eit 100-meters løpefelt, som etter kvart også fekk flomlys.

I 1999 fekk dåverande fotballstadion på Høddvoll lagt friidrettsdekke på den tidlegare gruslagde løpebana. Dette vart eit stort løft for friidretten på Hareidlandet, og vart nytta ikkje berre av Hødd, men også av Dimna IL.

I 2011, då Trond Berg var leiar i friidrettsgruppa, var dei på stemne i Trondheim, nærare bestemt Ranheim og deira innandørshall. Den då nyopna hallen hadde fleirbruksmoglegheiter, og var designa for å huse friidretten. Draumen om ein slik hall i Ulsteinvik fekk sådd eit frø.

Vel heime frå Trondheim vart det sett ned ei prosjektgruppe som skulle jobbe vidare med hallplanene.

Skissene som vart lagde fram viste etter kvart ikkje berre ein hall, men eit anlegg som gav UVS fleire sårt trengte klasserom, samt gjorde ei rimelegare bygging av Nye Høddvoll fotballstadion muleg.

Frå idéen om ny hall vart lansert til hallen stod klar, tok det nøyaktig fire år og éin månad. Budsjettet til Ulsteinhallen var på 102 millionar kroner, og totaltkostnaden kom på 105 millionar. Avviket skuldast forbetringar i hallen.

Idrett er ein viktig bidragsytar til betre folkehelse, men like viktig er idretten si rolle som brubyggar i samfunnet. Måten norsk idrett er organisert på viser demokrati i praksis, og er ein arena der det skal vere fokus på inkludering og mangfald. Dimna IL er og har vore eit prakteksempel på korleis forvalte desse verdiane i praksis. Ikkje berre har klubben fått fleire til å finne gleda i fysisk aktivitet, men synergieffektane av alt det idrettslaget har involvert seg i har gjort ei fråflyttingstrua bygd til ein attraktiv stad å etablere seg.

Ein av dei viktigaste berebjelkane i Dimna IL sin aktivitet, har vore arrangements-nemnda. Føremålet har vore å få sårt trengte inntekter, samtidig som ein skaper engasjement. Når ein les årsmeldingane gjennom alle desse femti åra, så er det mange som har bidrege. Likevel er det nokre namn som går igjen, og ei som blir nemnt som den store drivkrafta i arrangementsnemnda både på 1980- og 90 talet var Eli Våge Hansen. Ho var lenge leiar i nemnda, og hadde ei sentral rolle i alt frå kiosksal, tombola og kafédrift, til julemesse og Dimnadag.

Til høgre: Eli Våge Hansen – ei av drivkreftene bak dugnadsarbeidet i Dimna IL.

Frå den spede byrjinga rundt eit kjøkenbord i Dimna til notidas profesjonaliserte organisering av aktiviteten i klubben, er dugnadsånda ein tydeleg raud tråd, eller grøn om du vil. For ein utanforståande kan eit arrangement i regi av Dimna IL sjå heilprofesjonelt ut, og ein kan lett tru at det er heiltidstilsette på kvar ein post. Slik er det derimot ikkje. Det står direktørar i lengdegropa, lærarar i kiosken, bestefedre med startpistolen og pensjonerte utøvarar og deler ut medaljar. Alle i grøne trøyer, osande av stoltheit, og bidreg med den største sjølvfølge.

Kva er det med Dimna IL som gjer at dei pensjonerte, dei fråflytta, dei unge og dei gamle framleis vil vere med på dugnaden? Omkvedet er: Eg ynskjer å gi tilbake. Vise takksemd for det eg sjølv fekk oppleve.

Støtt Dimna IL og kjøp boka. Info på www.dimna.no.